15 آوریل 2024- در یک مرور سیستماتیک اخیر که در مجله Nutrients منتشر شده است، محققان اثرات ورزش حاد و مزمن را بر اشتها و تنظیم اشتها در بیمارانی با کنترل غیرطبیعی قند خون(دیابت نوع 2 و پیش دیابت) ارزیابی کردند.
شیوع جهانی دیابت نوع 2 و پیش دیابت به طور پیوسته در حال رشد بوده است، به طوری که در سال 2021 حدود 537 میلیون نفر در مقایسه با 108 میلیون نفر در سال 1980 مبتلا به دیابت بودند. چاقی و اضافه وزن از عوامل خطر اصلی دیابت هستند و کاهش وزن خطر ابتلا به دیابت را کاهش می دهد. بنابراین، بازگشت به وزن طبیعی برای پیشگیری و درمان دیابت ضروری است .
مداخلات سبک زندگی و فعالیت بدنی بیشتر، گزینه های ارجح برای درمان و پیشگیری از دیابت نوع 2 هستند. تأثیر ورزش بر تعادل انرژی، اشتها و وزن بدن در بیماران دیابتی نوع 2 یا پیش دیابتی کمتر مورد مطالعه قرار گرفته است. بنابراین، درک بهتر اثرات ورزش بر اشتها و تنظیم آن در بیماران مبتلا به پیش دیابت یا دیابت نوع 2ممکن است توصیه های ورزشی موجود را بهبود بخشد.
در مورد این مطالعه
مطالعه حاضر چگونگی تأثیر ورزش حاد و مزمن بر اشتها و تنظیم آن را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و پیش دیابت ارزیابی کرد. مطالعات در صورتی واجد شرایط بودند که یک دوره ی فعالیت بدنی حاد یا مداخله ی تمرین فیزیکی را شامل می‌شدند، رتبه‌بندی احساس اشتها را گزارش می‌کردند، و گروه‌های ورزش و بدون ورزش، رژیم‌های ورزشی مختلف، یا شرکت‌کنندگان با و بدون دیابت نوع 2 یا پیش دیابت را به دنبال همان مداخله مقایسه می‌کردند.
محققان پایگاه‌های اطلاعاتی PubMed و Web of Science را در مرکز ثبت کارآزمایی‌های کنترل‌شده کاکرین(CINAHL) برای یافتن مطالعات مرتبط جستجو کردند. منابع ذکر شده در مطالعات گنجانده شده نیز برای شناسایی مطالعات اضافی مورد بررسی قرار گرفتند. پس از کپی برداری، عناوین/ چکیده ها غربال شدند و متون بطور کامل بررسی شدند.
داده های زیر استخراج شد: حجم نمونه، سن شرکت کنندگان، جنسیت، شاخص توده بدنی (BMI)، جزئیات ورزش، رژیم های غذایی، مدت مطالعه، داروها، رتبه بندی اشتها، عوارض جانبی. خطر سوگیری با استفاده از مقیاس پایگاه داده شواهد فیزیوتراپی ارزیابی شد. محققان یک سنتز داستانی از نتایج را انجام داد.
یافته ها
از بیش از 4000 مطالعه ی شناسایی شده در جستجوی پایگاه داده ها، هفت مطالعه در این بررسی گنجانده شد. آنها بین سال های 2013 و 23 منتشر و شامل 211 شرکت کننده بودند. از این تعداد، 183 شرکت کننده مبتلا بهT2DM و 28 نفر مبتلا به پیش دیابت تشخیص داده شدند. دو مطالعه اثرات ورزش مزمن را بر اشتها، چهار مطالعه اثرات ورزش حاد و یک مطالعه هر دو را بررسی کرده بودند. کیفیت شواهد برای مداخلات مزمن و حاد، خوب ارزیابی شد.
برای ارزیابی های سیری، حالت تهوع، گرسنگی، و مصرف آینده نگر غذا، جهت اثرات در مطالعات مداخله حاد، نسبتاً همسان بود. هیچ مطالعه ای افزایش همزمان سیری و گرسنگی را نشان نداد. بنابراین، مقیاس های رتبه بندی فردی را می توان به یک روند کلی اشتها تبدیل کرد. پس از تمرین استقامتی حاد، تا 180 دقیقه بعد از جلسه یا اشتها کاهش یافت یا اثری نداشت.
دو مطالعه رتبه بندی اشتها را یک روز پس از ورزش اندازه گیری کردند و یک مطالعه افزایش اشتها را مشاهده کرد. علاوه بر این، دو مطالعه تمرین مقاومتی را بررسی کردند. یکی افزایش حاد اشتها را با ورزش مقاومتی گزارش کرد، در حالی که دیگری اثرات سرکوب کننده ی اشتها را در برخی از مقاطع زمانی گزارش کرد. علاوه بر این، مطالعه ی قبلی اثرات حاد را پس از 12 هفته تمرین مجدد مورد بررسی قرار داده و نشان داد که نتایج بدون تغییر باقی ماند، و هیچ تغییر مزمنی در رتبه بندی اشتها دیده نشد.
علاوه بر این، هیچ تغییر قابل توجهی در سطح هورمون اشتها در دو مطالعه وجود نداشت، البته احساس سیری در برخی از مقاطع زمانی افزایش یافت. به همین ترتیب، رتبه بندی اشتها کاهش یافت، یا تغییری به دنبال ورزش مزمن مشاهده نشد. در یک مطالعه مداخله‌ای مزمن با 108 شرکت‌کننده، سیری افزایش یافت در حالی که گرسنگی در گروه‌های تمرین استقامتی هوازی و ورزش مقاومتی به همراه تمرین استقامتی هوازی، کاهش یافت.
در گروه تمرین استقامتی، سیری قبل از غذا افزایش یافت. در گروه تمرین ترکیبی، سیری قبل و بعد از غذا پس از شش ماه افزایش یافت. موضوع قابل توجه این بود که اثرات مزمن بر رتبه بندی اشتها با تغییرات هورمون های اشتها ناسازگار بود.
دو مطالعه مداخله حاد شرکت کنندگان را با و بدون دیابت نوع 2مقایسه کردند.در یک مطالعه، هیچ تفاوتی در رتبه بندی اشتها بین افراد مبتلا به دیابت نوع 2 و غیر دیابتی پس از ورزش وجود نداشت. در مطالعه ی دیگر، تفاوت هایی در تمایل به غذا خوردن و سیری بین افراد مبتلا به دیابت 2 و کسانی که به این بیماری مبتلا نبودند، وجود داشت. علاوه بر این، سیری پس از غذا یک روز پس از ورزش تنها در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 کاهش یافت. هیچ مطالعه ای به صراحت عوارض جانبی را گزارش نکرده بود.
نتیجه گیری
این بررسی نشان داد که اثرات بر اشتها در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 یا پیش دیابت پس از ورزش حاد متفاوت است، در حالی که رتبه بندی اشتها پس از ورزش مزمن کاهش یافته یا بدون تغییر باقی مانده بود. در مطالعات مداخله حاد، ثابت ترین یافته افزایش احساس سیری درک شده در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 پس از ورزش بود. به طور کلی، این یافته ها شواهد بیشتری برای اثر ورزش (مزمن) در کاهش اشتها در افراد مبتلا به پیش دیابت یا دیابت نوع 2 ارائه کرد.
منبع:
https://www.news-medical.net/news/20240415/Exercise-shown-to-curb-appetite-in-diabetes-and-prediabetes-patients.aspx